Rozpoczęcie przez dziecko pierwszej klasy podstawowej jest dla rodziców szczególną chwilą. Mają oni bowiem świadomość, że ich pociecha wkracza właśnie w nowy etap życia – na kilkuletnią, a czasem nawet kilkunastoletnią ścieżkę edukacji. Wiąże się to ze stopniowym poznawaniem siebie i świata, pochłanianiem wiedzy, poszerzaniem myślowych horyzontów czy szukaniem swoich mocnych stron. Jednocześnie rodzice są świadomi tego, że ich pociecha będzie stykać się ze zjawiskami rywalizacji, agresji, a nawet przemocy. Zwłaszcza wrażliwe dzieci mają problem, by odnaleźć się wśród głośnych i przebojowych rówieśników. Jakiekolwiek problemy mogą skutkować niechęcią chodzenia do szkoły i unikaniem lekcji. Mówi się wówczas o występującej fobii szkolnej. Co to jest fobia szkolna i jak ją rozpoznać? Fobia szkolna nie jest oficjalną jednostką chorobową i nie można znaleźć jej w klasyfikacjach zaburzeń psychicznych. Funkcjonuje ona jako termin potoczny, ale doskonale rozumiany intuicyjnie. Chodzi o przypadki, kiedy dziecko unika chodzenia do szkoły. Przykładowo, w piątek może tryskać energią i humorem, a w niedzielę wieczorem zaczyna ono skarżyć się na bóle brzucha, głowy czy osłabienie. Nie oznacza to symulacji – dziecko realnie może czuć nieprzyjemne dla siebie objawy fizyczne, które są manifestacją jego lęków i obaw. Nieco inaczej wygląda to u starszych dzieci. Nastolatkowie mogą często opuszczać lekcje i chodzić na tzw. wagary, co czasem wiąże się z sięganiem po alkohol i używki lub wręcz działaniami przestępczymi. Tak naprawdę u podłoża fobii szkolnej leżą zaburzenia lękowe i nerwicowe. Mogą one oznaczać, że dziecko nie radzi sobie w szkole (zarówno na poziomie społecznym, jak i edukacyjnym), doświadcza agresji (np. ze strony rówieśników lub starszych uczniów) lub ma różnego typu kompleksy i nie potrafi dopasować się do szkolnej rzeczywistości. Powodów może być naprawdę wiele. Jak zapobiegać rozwojowi fobii szkolnej u dziecka? Aby pomóc swojemu dziecku odnaleźć się w szkolnej rzeczywistości, należy przede wszystkim dużo z nim rozmawiać. Zachęcać do opowiadania o rówieśnikach i lekcjach. Jeśli mały uczeń nie radzi sobie z jakimiś zagadnieniami – należy mu je spokojnie wytłumaczyć. Zbudowanie zaufania u dziecka jest kluczowe, co potwierdzają liczne artykuły w internecie, jak choćby to użyteczne źródło informacji. Jeśli bowiem wystąpią w przyszłości jakieś problemy, wówczas w pierwszej kolejności dziecko zwróci się po pomoc do rodziców. Warto również swoje dziecko obserwować. Pierwsze objawy fobii szkolnej mogą być subtelne i zupełnie niealarmujące. Oczywiście, istotne jest także, by pozostawać z nauczycielem-wychowawcą w kontakcie, regularnie chodzić na wywiadówki i pytać o zachowanie dziecka w szkole. Jeśli rodzic dostrzeże niepokojące sygnały, powinien podzielić się swoimi obawami z nauczycielem, który może też przedstawić własną perspektywę i zaproponować konkretne rozwiązania. Szkoły współpracują także z psychologami, będącymi w stanie podjąć się diagnozy dziecka. Bardzo ważne jest natomiast, by nie wywierać na dziecku zbyt dużej presji i nie krytykować je za doznawane lęki i trudności, przy jednoczesnym zaznaczaniu, że chodzenie do szkoły to jego obowiązek. Pod tym linkiem znajdziesz więcej interesujących treści, dotyczących skutecznego wspierania rozwoju dziecka. Fobia szkolna to dość powszechny problem – szacuje się, że dotyka ona 2-3% dzieci, najczęściej w wieku 11-14 lat. Niechęć chodzenia do szkoły jest formą mechanizmu obronnego. Oznacza, że dziecko boryka się z czymś naprawdę dla niego trudnym. Dlatego nie wolno krytykować je za lenistwo czy małą odporność psychiczną. Szkolny świat bywa czasami bardzo nieprzychylny i niektórym dzieciom jest wyjątkowo trudno się w nim odnaleźć. Natomiast uważna i mądra postawa rodziców to jeden z ważniejszych czynników skutecznej pomocy w tego typu sytuacji.

Zgodnie z postanowieniami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podstawą stosunków pomiędzy rodzicami a dziećmi jest wzajemny obowiązek poszanowania i wspierania Brzmi to bardzo górnolotnie, zwłaszcza że na pierwszy rzut oka nie jest obwarowane żadnymi sankcjami oraz nie precyzuje, na czym ten „wzajemny szacunek i wspieranie się” miałoby precyzuje jednak obowiązki małoletnich dzieci względem ich rodziców – określając, na czym ma polegać pomoc tym ostatnim:– pomoc we wspólnym gospodarstwie – jest to pojęcie szersze niż termin „gospodarstwo domowe” i może oznaczać także przedsiębiorstwo należące do rodziców, pomoc w prowadzeniu przez nich działalności gospodarczej, agroturystyki, zakładu mechaniki pojazdowej itp. Pomoc dziecka nie oznacza, rzecz jasna, zrzucenia na nie części obowiązków, lecz jedynie wykonywanie określonych czynności w tym zakresie. Pomoc w opiece nad rodzeństwem czy strasznymi członkami rodziny również mieści się w granicach wskazanych w ustawie. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego: „(…) pomoc ze strony dziecka musi odpowiadać fizycznym i duchowym siłom dziecka – a przy tym jest możliwa tylko wtedy, gdy nie ucierpi na tym jego wychowanie i zdobycie wykształcenia”2. Obowiązki dziecka nie mogą zatem przeszkadzać mu w nauce i wykonywaniu obowiązku szkolnego. Pomoc taka jest obowiązkiem dziecka, które mieszka z rodzicami i jest na ich przyczynianie się do utrzymywania rodziny – obowiązek ten dotyczy małoletniego, który pracuje już zarobkowo i mieszka u rodziców. Zgodnie z prawem, jeżeli takie dziecko ma dochody z własnej pracy, powinno przyczyniać się do pokrywania kosztów utrzymania Należy podkreślić, że obowiązek dokładania się do kosztów utrzymania rodziny nie jest obowiązkiem alimentacyjnym i nie można go egzekwować sądownie ani w postępowaniu egzekucyjnym. Obowiązki wskazane w przepisach ustawy nie przewidują jednak żadnej sankcji za niedopełnianie tych obowiązków – wszystko zależy od wychowania dziecka i sposobu, w jaki rodzice egzekwują ich wypełnienie: dyscyplinowanie, ograniczenie kieszonkowego itp. Przypominam w tym momencie, że wszelka przemoc i stosowanie kar cielesnych w stosunku do dziecka są zakazane i przypadku, gdy rodzice nie radzą sobie samodzielnie z egzekwowaniem posłuszeństwa dziecka, można skorzystać z pomocy sądu opiekuńczego, którego ingerencja może przynieść dla dziecka korzyści wychowawcze. Sąd opiekuńczy może skierować wniosek rodziców do odpowiedniej instytucji lub organizacji pomocy społecznej, gdzie możliwe jest skorzystanie z porad psychologów i pedagogów w zakresie rozmów z trudnym dzieckiem, wzajemnego zrozumienia się i poprawy W niektórych przypadkach sąd opiekuńczy może orzec o pozbawieniu małoletniego uprawnienia do rozporządzania swoim zarobkiem, jeżeli rodzice wykażą, że nie wykonuje ono obowiązków związanych z przyczynieniem się do utrzymania lub wydać inne dyscyplinujące małoletniego zarządzenia. 1 Art. 87 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego2 Uchwała SN z dnia 28 czerwca 1989 r., III CZP 65/892 Art. 91 § 2 3 Art. 91 § 1 Art. 100 uważacie, że polskie prawo w odpowiedni sposób reguluje tę kwestię? Dajcie znać w komentarzu.

Wezwanie do Sądu dla Nieletnich/ wywiadówki szkolne . Proszę o poradę . Czy można rodzica oskarżyć o niedopełnienie obowiązku rodzicielskiego gdy nie bywa na wywiadówkach szkolnych Tak dalece uznać jego postępowanie za patologię , że zostaje wezwany na sprawę sądową z zarzutem ,

czy rodzic ma obowiązek chodzić na wywiadówki